Persónulegar vangaveltur

Þegar maður hefur búið í dreifbýlinu í mörg ár venst maður því hvað allt er persónulegt og oft á tíðum vinalegt þar. Vinnustaðir eru persónulegir, það er persónulegt að fara í Kaupfélagið og það er svo vinalegt að hitta brottflutta aftur í heimahögum. Þessi persónulegheit og vinalegheit geta að sjálfsögðu haft ókosti, en ég tel að þeir séu mun færri heldur en kostirnir. Þetta á sér að sjálfsögðu skýringar. Allt er smærra í sniðum og allir þekkja alla. Skólarnir eru smærri, verslanirnar eru færri og smærri og bankinn að sama skapi einnig.

Það var að sjálfsögðu viðbúið að maður þyrfti að venjast því að hér syðra sé ekki allt eins persónulegt, enda allt stærra í sniðum. Engu að síður þá sakna ég þess að vera einn af þeim sem þekkir flesta sem ég hitti í mínu daglega lífi og bjóða þeim sem ég hitti góðan daginn. Með öðrum orðum ég sakna þess að vera stór fiskur í lítilli tjörn.

Sökum þess hvað ég er gamaldags og mikil landsbyggðartútta þá þráast ég við að bjóða fólki góðan daginn og nikka til þeirra sem verða á vegi mínum hvort sem þeir taka undir kveðjuna eða ekki.

Lifi landsbyggðin.